Griezels en geesten pas op! Lockwood & Co is terug!
Dankzij hun spectaculaire succes met de Schreeuwende Wenteltrap is Lockwood & Co nu een van de meest gevraagde bureaus voor paranormaal onderzoek in Londen.
Hun nieuwe zaak begint op een geplaagd kerkhof, waar de ijzeren grafkist van een sinistere arts wordt opgegraven. Zoals gewoonlijk is Lockwood vol vertrouwen over de afloop. En zoals gewoonlijk gaat alles fout: er komt een huiveringwekkende geest vrij en er wordt een raadselachtig, magisch voorwerp uit de kist gestolen.
Anthony, George en Lucy moeten het object terugvinden voor de verwoestende krachten ervan worden ontketend. Het is een race tegen de klok waarbij ze op de hielen worden gezeten door hun gehate rivalen van Bureau Fittes. Lukt het ze het complot te onthullen?
Jonathan Stroud is een Engelse schrijver. Al van jongs af aan is hij gefascineerd door fantasy-verhalen. De Fluisterende Schedel is het tweede deel in de Lockwood & Co-serie.
De Mening van Jeroen
Jonathan Stroud verkreeg bij het jonge fantasieminnende volkje reeds naam en faam met zijn Schreeuwende Wenteltrap, het eerste deel in de Lockwood en Co reeks. Met een wereld die ergens het midden houdt tussen het Victoriaanse en het hedendaagse Engeland, maar geplaagd wordt door een toevloed aan diverse geesten en spoken die de mensheid naar het leven staan, wist hij jong en oud te bekoren.
In tegenstelling tot de engelstalige release, werden deze eerste twee delen relatief kort na elkaar op de nederlandstalige markt uitgebracht. Zo hoefden de fans niet al te lang te smachten naar het vervolg op deze angstaanjagende, altijd spannende, maar bij momenten humoristische serie.
Voor het drietal van Lockwood & Co is het een dagdagelijkse bezigheid om mysteries te ontrafelen en spoken te ontdoen van hun krachten. Lucy en George proberen de geheimen te ontdekken van de mysterieuze schedel die ze in een glazen pot opgeborgen houden, terwijl Lockwood in de wolken is met een nieuwe grote zaak. Het ziet er naar uit dat het agentschap van Lockwood & Co een roze toekomst tegemoet gaat, wanneer ze worden opgeroepen om het graf van een sinistere Victoriaanse dokter te onderzoeken. Er werden vreemde verschijningen waargenomen en de site moet beveiligd worden. Zoals we ondertussen gewoon zijn, is Lockwood vol van vertrouwen, maar loopt niets zoals het zou moeten. Een verschrikkelijke geest wordt losgelaten, een gevaarlijk object wordt gestolen en de alsof dat nog niet genoeg is, moeten ze het opnemen tegen de agenten van de concurrent Fittes.
Aanvankelijk onderneemt de schrijver een schuchtere poging om de lezer met wat basisinformatie te beladen rond de fictieve wereld waarin Lockwood en Co hun ding doen, net zoals we die konden verwachten in het eerste deel van de reeks. Voor al die lezers die de Schreeuwende Wenteltrap reeds hebben doorgenomen blijkt dit echter om overbodige gegevens te gaan en voor de nieuwe lezers die pas bij dit tweede deel in het verhaal instappen, is de informatie dan weer onvoldoende. Deze kleine misstap blijft echter beperkt tot de eerste hoofdstukken, waardoor het geen storend karakter heeft voor de rest van het verhaal.
Het personage van Lucy kreeg reeds een prominente rol in het eerste deel, bij deel twee wordt ze van extra diepgang en evolutie voorzien. Haar Talent wordt steeds sterker, tot ze zelfs kan communiceren met een Type Drie Geest. (iets wat haar alleen werd voorgedaan door de beroemd Marissa Fittes) Door gebrek aan bewijzen en alle commotie die zoiets zou veroorzaken kan en wil ze dit echter niet delen met de rest van de wereld. Stroud neemt doorheen het verhaal de tijd om Lucy van voldoende diepgang te voorzien, zoals we van een protagonist mogen verwachten. Ze blijft echter ten allen tijde een jong meisje dat zich met haar angsten en gebreken ontplooit tot een ervaren geestenjager. De uitbouw van Lockwood en George blijft echter wat op een laag pitje en alleen de informatie die echt nodig is voor het verdere verloop van het verhaal wordt gedeeld. Dit komt echter de waas van mysterie ten goede die we ook al in het eerste deel rond Lockwood zagen hangen.
De schrijver bouwt verder aan de opzet die hij in het eerste deel al met zijn lezers wist te delen, zonder daarbij echt vernieuwend te zijn. Geesten blijven geesten, al hebben we nu voor het eerst te maken met een Type Drie en kunnen de drie hoofdrolspelers ondertussen teren op de ervaring die ze hebben opgedaan. Wat Stroud doet, doet hij echter goed en wanneer hij De Fluisterende Schedel laat eindigen op een cliffhanger van formaat met nog heel wat onbeantwoorde vragen, dan weten we dat een spannend derde deel niet ver uit de buurt zal zijn.
Dit tweede deel in de Lockwood en Co reeks is te weinig vernieuwend om een perfecte score te behalen, maar weet zijn lezers voldoende te boeien om opnieuw een aanrader te zijn. We kijken samen met u vol verlangen uit naar het volgende deel en hebben Lockwood, George en Lucy in ons hart gesloten. (Ook al zijn we een stuk ouder dan het jeugdige doelpubliek)
