Call’s zomervakantie lijkt niet op die van andere kinderen. Zijn beste vriend is een wolf, Brutus genaamd, van wie zijn vader vermoedt dat hij kwade bedoelingen heeft. Wanneer Call ontdekt dat zijn vader hen probeert te vernietigen, vlucht hij naar het Magisterium: de school waar kinderen worden opgeleid tot machtige tovenaars. Maar daar is het leven niet gemakkelijker als blijkt dat De Alkahest – een koperen handschoen die tovenaars van hun magie scheidt – is gestolen. In hun zoektocht naar de dader, trekken Call en zijn vrienden Aaron en Tamara de aandacht van gevaarlijke vijanden, en komen ze steeds dichter bij de waarheid.
De Mening van Jeroen
Het tweede boek in de Magisteriumreeks van de veelgeprezen schrijfsters Holly Black en Cassandra Clare, De Koperen Vuist, is een best aangename verderzetting van de eerste telg. In totaal staan er vijf afleveringen van deze reeks op de planning, met deel drie die eind augustus als The Bronze Key zal worden gereleased voor het engelstalige grondgebied. Om redenen die alleen bekend zijn bij de uitgever, werd afstand genomen van de originele cover-vormgeving en werd gekozen voor de anonieme glitterletters en dito paginazijdes, wat ons betreft, een jammere zaak voor de fans van het eerste uur. Maar goed, keuzes zijn gemaakt en uiteindelijk is het de inhoud die telt.
Callum is tijdens de zomervakantie teruggekeerd om bij zijn vader te leven, maar hun relatie is na het avontuur op het Magisterium helemaal verzuurd. Wanneer Call ontdekt dat zijn vader wel eens zou kunnen uit zijn op het vernietigen van hemzelf en zijn chaoswolf, besluit hij te gaan schuilen in het Magisterium en daar hulp te zoeken. De hele situatie gaat echter van kwaad tot erger, wanneer blijkt dat de Alkahest, een koperen handschoen die de magie uit de magiërs kan verdrijven, is gestolen. Hij verdenkt meteen zijn vader en dus gaan Call, Aaron en Tamara op zoek naar Call’s vermiste vader en het gestolen goed.
Doorheen deze hele tweede aflevering, blijft Call moeite hebben met de geheimen die hij in de Ijzerproef heeft ontdekt. Is hij door de ziel van de Vijand des Doods nu ook gedoemd om de slechterik te worden die iedereen vreest, of kan hij een eigen leven leiden… Alles wat hij doet probeert hij af te wegen tegen goed en kwaad en het feit dat zijn vader ervan overtuigd is dat hij de heropstanding van het kwaad is, helpt hem niet. Ondertussen merken we dat ook Makar Aaron een evolutie heeft doorgemaakt en dat hij met volle overtuiging poogt zijn chaosmagie onder controle te krijgen. De vriendschap tussen het drietal wordt verder op de proef gesteld en ze leren hoe ze elkaar moeten vertrouwen en als team samenwerken. Ook het verleden van Call wordt beetje bij beetje toegelicht en enkele rode draden krijgen in dit tweede deel hun lotsbestemming.
Zoals we ook wisten te melden bij de recensie van het eerste deel, blijft het hele verhaalgebeuren een dubbeltje op zijn kant. Als alleenstaand verhaal is deze reeks best een aangename leesbeurt beschoren, maar het kan nog steeds de vergelijking met de overbekende Harry Potter niet aan. Er zijn nu eenmaal teveel elementen die zo uit die laatste boekenreeks lijken “geleend” te zijn. En voor een ware fan van HP is dit een onvergeeflijke zet. Aan de andere kant zal al wie HP niet kon smaken, ook in deze reeks zijn/haar gading niet vinden. Zet bij het lezen van deze boeken dus even alles wat je weet uit andere boeken aan de kant en probeer zo onbevooroordeeld mogelijk te zijn en je zal zien dat een verblijf in het Magisterium allesbehalve een saaie boel blijkt. De actiesequenties volgen elkaar op, plots worden geweven en ontrafeld en we kijken vol verlangen uit naar het derde deel.
