Voor alle lezers die zijn opgegroeid met ‘Buffy the Vampire Slayer’, ‘Charmed’, ‘Twilight’ en de ‘Mortal Instruments’-serie is er nu ‘Rode letters’, het eerste boek van Anne Bishop over Meg Corbyn en de Anderen.
Meg Corbyn is een cassandra sangue, een bloedprofeet, die de toekomst ziet elke keer dat haar huid bloedt. Op de vlucht voor de man die haar gave wil gebruiken om rijk te worden eindigt ze in een Stadspark van de Anderen – waar de menselijke wet niet geldt…
Simon Wolfgard, gedaantewisselaar en leider van het Stadspark in Lakeside, weet niet wat hem ertoe beweegt om Meg de baan te geven van Contactmens. Maar als hij Megs geheim ontdekt, moet hij beslissen of zij het waard is om de broze vrede tussen mensen en de Anderen op het spel te zetten.
Anne Bishop is een ‘New York Times’-bestsellerauteur die met haar boeken meerdere prijzen heeft gewonnen. Megs verhaal gaat verder in haar tweede boek, ‘Zwarte veren’.
De Mening van Jeroen
Voor fantasyliefhebbers zijn er tal van subgenres om hun hart aan op te halen en een relatief recent subgenre is de Urban Fantasy, die vooral gekenmerkt wordt door de stedelijke achtergrond waartegen het plot zich afspeelt. Het is echter ook een subgenre dat regelmatig onder vuur komt te liggen omdat het teveel een afgeleide zou zijn van andere fantasysoorten. (al kan dat wel van meer genres gezegd worden) Niettegenstaande deze kritieken kent Urban Fantasy een groeiende fanbase en ik moet met het schaamrood op de wangen bekennen dat Anne Bishop met haar “Rode Letters” er mede heeft voor gezorgd dat ondergetekende ook tot die laatste groep behoort.
Bishop brengt in haar reeks “De Anderen”, een hoeveelheid stereotype fantasiecreaturen tot leven zoals weerwolven en vampieren, maar draait er haar hand niet voor om, om gelijktijdig een hele resem originele bovennatuurlijken te introduceren. Deze wezens met bovennatuurlijke gaven worden ‘De Anderen’ genoemd en zij zijn de ware heersers over de wereld. De aarde behoort toe aan ‘De Anderen’ en de mensen krijgen er gewoon een plekje om naast hen te leven, met als enige nut, hun kunde om de de grondstoffen die beheerd worden door ‘De Anderen’ te verwerken tot luxegoederen en technologie. Een samenleving waar mensen enerzijds als nuttig wezen en anderzijds als voedselbron worden aanzien, wekt de nodige argwaan op en werpt een spanningsveld dat vroeg of laat wel eens tot een bloederige conclusie zou kunnen komen.
Midden deze culturele mengelmoes en de politieke instabiliteit van de stad Lakeside, vinden we de 24-jarige nieuwkomer Meg Corbyn terug. Meg is een Cassandra Sangue oftwel een Bloedprofeet, een vrouw die door het snijden in haar huid tot voorspellingen kan komen. Het mag dan wel een handige eigenschap lijken, zoals steeds komt deze bijzondere gave tegen een zeer hoge kost. Door haar gave heeft Meg geen andere keuze dan in haar huid te snijden. Het is niet alleen een uiterst pijnlijke verplichte aangelegenheid, het zal ook ooit haar einde betekenen. Elke bloedprofeet heeft een quota van 1000 snijwonden en dan is haar lichaam opgebruikt.
Wie door deze zware last op haar schouders, zou verwachten dat Meg nogal neerslachtig door het leven gaat, komt echter bedrogen uit, integendeel. Na een leven in gevangenschap, schenkt haar nieuwe bestaan in Lakeside een inzicht in de wonderlijke en vaak ook angstaanjagende wereld rond haar. De hartelijke en naïeve persoonlijkheid van Meg zorgt voor een aangenaam contrast met de argwaan van ‘De Anderen’ waar ze beetje bij beetje een vriendschap mee opbouwt. De alomtegenwoordige misverstanden tussen beide zijden van de samenleving in Lakeside zorgen voor de nodige luchtigheid in het plot, terwijl de verhaallijn stapvoets opbouwt naar een confrontatie van epische proporties.
Bishop ontwijkt echter handig de valkuil van een plot vol kommer en kwel, door de wonderlijke personages en de sfeer van het Stadspark centraal te plaatsen. Het stadspark is een onderdeel van Lakeside waar enkel ‘Anderen’ wonen en dat functioneert als hun hoofdkwartier. Door de bijzondere setting van een afgezonderde samenleving, krijgen we als lezers de kans om alle personages en hun eigenaardigheden beter te leren kennen. Naast Meg kunnen we alvast Simon Wolfgard aanvoeren, een wolf/gedaantewisselaar en de feitelijke leider van ‘De Anderen’ in Lakeside. Zijn leidinggevende rol verplicht hem meer een menselijke gedaante aan te nemen dan hem eigenlijk lief is, maar alhoewel hij er bij momenten menselijk uitziet is hij dat allesbehalve… Maar dat kan natuurlijk ook van Meg gezegd worden, alhoewel zij dan ook weer geen van ‘De Anderen’ is. De verhaaltechnische opbouw van hun relatie, van wantrouwen tot niet zo voor de hand liggende vriendschap, wordt uiterst realistisch neergepend en laat de lezer meevoelen bij elk beetje frustratie of ontroering.
Naast een handvol hoofdpersonages worden ook heel wat nevenkarakters aangevoerd in de verhaallijn en alhoewel vaak niet meer dan enkele pagina’s aan die personages gewijd worden weet Bishop bij elkeen de juiste toon te zetten. Van stille slimmerds over subtiele grapjassen tot knorrige goedzakken, Anne Bishop slaagt er meesterlijk in om ze allen tot leven te wekken.
De constante wisselwerking tussen zeemzoete momenten en de bij wijlen gruwelijke realiteit zorgt voor een onnavolgbare leeservaring. Uiterst gedetailleerde personages nemen je mee in een wereld van zoet en bitter en laten je smachten om je leespauze telkens weer wat te verlengen. Rode letters is een boek dat je maar moeilijk aan de kant kan leggen.
