April Charles is een prettig gestoorde, jonge meid die liever lui dan moe is. Ze werkt in een funerarium, kickt op zombieverhalen en heeft leuke vrienden. Maar niemand in haar omgeving weet dat ze niet van deze wereld komt. Ze is half sirene en half ripper. Met haar stem kan ze de doden tot leven wekken en de levenden beïnvloeden.
Die gaven gebruiken is echter niet zonder gevolgen. Haar duistere kant wil het dan overnemen en het kost haar alle moeite om deze onder controle te houden.
Wanneer ze op een dag per ongeluk een dode tot leven wekt, vertelt die haar verontrustend nieuws. Een groep menselijke psychopaten zijn van plan om haar wereld, Terr, uit te buiten en het aan de allerrijksten als exclusieve vakantiebestemming te verkopen. Op Terr kan en mag namelijk alles, er zijn bijna geen regels, en er leven vreemde, fascinerende wezens.
April weet dat ze haar rustige leventje vaarwel moet zeggen als ze Terr wil helpen redden. En dus gooit ze zich met frisse tegenzin in de strijd.
De Mening van Jeroen
Mel Hartman is een naam die mij als blogger helemaal niet onbekend meer klinkt. Al tal van keren zag ik haar op sociale media voorbij komen, of werden haar diverse schrijfsels door collega-bloggers besproken. Met een schrijverscarrière die het levenslicht zag rond 2007 met het eerste deel uit de reeks Fantasiejagers kan ze ondertussen al een mooie index vullen met alle verhalen die ze heeft neergepend. Ikzelf had echter nog geen van haar verhalen onder ogen gekregen. Gelukkig kwam daar dit keer verandering in.
Toen ik voor het eerst de cover zag van Hartmans nieuwste telg die dit keer werd ondergebracht bij Hamley Books, maakte mijn hart een sprongetje. Een wondermooi coverontwerp (zoals we wel meer gewoon zijn van Sandra en de haren) en een blurb die iedere fantasyliefhebber liet kwijlen. Een combinatie die in ieder geval zal weten te scoren in elke etalage of boekenrek. Maar natuurlijk is er meer nodig om van een succes te kunnen spreken en ik keek dan ook vol verlangen uit naar de dag dat ik de voor mij onbekende schrijfstijl en bijhorende plot mocht ontdekken.
Als Doden Dromen is het eerste deel uit de Dodenreeks en werd eigenlijk geschreven (voor de liefhebbers) als een prequel op de Fantasiejagers-serie waarmee Hartman debuteerde. Gelukkig is het verhaal zo opgevat dat je helemaal geen voorkennis nodig hebt om je met volle teugen te kunnen onderdompelen in het verhaal. Het geheel bevat een aantal elementen die Kronieken van de Onderwereld en IZombie zo succesvol maakten, zonder dat het aanvoelt als een afkooksel van voormelde titels. Integendeel, het verhaal voelt erg fris en origineel aan, zelfs voor een genre waar zowat alles al op papier werd gezet.
De auteur dompelt haar lezers onder in een fantasiewereld waar zowat alle wezens waar je ooit van gehoord (of zelfs niet gehoord) hebt, vertegenwoordigd zijn, en dat maakt dat de setting bij momenten op het randje van “overbeladen” balanceert. Gelukkig brengt Hartman alles met mondjesmaat en gespreid doorheen het verhaal, zodat de lezer op elk moment het overzicht kan blijven behouden. Ze neemt overigens netjes haar tijd om de belangrijkste personages van een broodnodige achtergrond en emotionele lading te voorzien, al heeft de relatiestatus van de protagoniste, die meermaals nadrukkelijk in de verf wordt gezet, weinig tot geen meerwaarde voor het geheel.
Het verhaaltempo ligt aardig hoog en zal geen enkele lezer de tijd geven om het boek aan de kant te leggen. Samen met een intelligente verhaallijn die met veel zin voor interne logica werd naar voor gebracht, zorgt de strakke en beklijvende schrijfstijl dat dit boek de middelmaat ver overstijgt. Als eerste kennismaking met de kunde van deze schrijfster kan dit tellen. Het zal dan ook ongetwijfeld voor een hernieuwde interesse zorgen in haar debuutreeks. Bij mij in ieder geval.
Het boek is een uiterst toegankelijk verhaal voor zowel fantasy-adepten, als nieuwkomers in het genre en situeert zich op de grens tussen young adult en het zwaardere fantasywerk voor doorwinterde genrelezers.
Wie nu nog durft te beweren dat de lage landen geen kaas hebben gegeten van urban fantasy, die heeft dit boek nog niet gelezen. Driewerf hoera voor Hartman en laat dat vervolg maar komen.
En heel even serieus : Waar kan ik de Fantasiejagers nog ergens verkrijgen?
