Het wonderbaarlijke leven van de Pilgrim’s-dochter Elizabeth Blossom
Elizabeth Blossom heeft echt bestaan, zij voer in 1629 met een tweede groep Pilgrim Fathers vanuit Leiden naar Amerika. Elizabeth werd 92 jaar en kreeg 11 kinderen van wie 8 de volwassenheid bereikten. Zij kregen ook weer grote gezinnen, waardoor Elizabeth en haar man Edward FitzRandolph vele tienduizenden nazaten kregen. Onder hen maar liefst drie Amerikaanse presidenten.
Leiden, 1629. Elizabeth Blossom rent door de straten. De tranen biggelen over haar wangen; binnenkort vertrekt ze met haar vader, moeder en haar kleine broertje naar een nieuw land, Amerika. Maar Elizabeth wil helemaal niet weg. Dit is wat ze kent, waarom wil haar vader toch naar dat onbekende verre land? Ze kunnen toch ook best in Leiden wonen? Daar heerst toch een redelijke vrijheid hun geloof te belijden? In Leiden wonen mensen die uit diverse windstreken hun toevlucht hebben genomen tot de tolerante republiek der Verenigde Nederlanden. Het is een soort smeltkroes vindt Elizabeth. Een mix van allerlei verschillende geloven, culturen en talen. En iedereen, maar vooral de republiek lijkt er wel bij te varen.
Maar haar vader ervaart dat toch anders. Zijn droom is een nieuw bestaan op te bouwen in de Nieuwe Wereld, een bestaan gebaseerd op de Bijbel. Elizabeth heeft geen keus en moet aan boord van de Mayflower II. Via Engeland zullen ze de verre reis naar Amerika maken. Het beloofde land, volgens haar vader, waar ze vrij zullen zijn hun geloof te belijden zoals zij willen. Wat nou vrij, denkt Betsy bij zichzelf. Ze ervaart het geloof van haar ouders als verstikkend. Maar ze heeft geen keus. Ze moet doen wat haar vader haar opdraagt.
De Mening van Elsa
‘Het geheim van de goudenregen’ is typisch zo’n jeugdboek wat ik vroeger als kind zijnde al graag gelezen had. Het verteld op een mooie, vloeiende manier een belangrijk stuk uit de geschiedenis en is ook nog eens verweven met een spannend, fictief avontuur. Persoonlijk heeft mijn voorkeur altijd nog gelegen bij de verhalen waar je ook iets leerzaams uit kunt halen zoals ook in dit geval. Dit hoeft echt niet enorm aanwezig te zijn of benadrukt te worden, liever niet zelfs, maar wel zo dat je achteraf denkt goh dit boek heb ik niet voor niets gelezen en blijft me nog lang bij.
“Ik sluimer trouwens niet alleen rond in het verleden, soms heb ik ook het idee dat ik in de toekomst rondwaar.”
Dit is het eerste jeugdboek van Chris Houtman naar mijn weten. Ik heb eerder een thriller van zijn hand gelezen en die vond ik toen behoorlijk sterk en ik wil ook graag zijn andere thrillers lezen. Toen ik vernam dat hij bezig was met een jeugdboek was ik wel gelijk nieuwsgierig omdat dit toch een hele andere schrijfstijl vereist. Toch las de schrijfstijl voor mij met dit boek net zo fijn qua bewoording en soepel als toen met zijn thriller. Overeenkomend zijn ook de feitelijke geschiedenisstukken die verweven zijn met fictie.
Doordat je in het gehele boek een afwisseling leest van het avontuur dat Prudence en haar oma beleven en het levensverhaal van oma, Elizabeth Blossom, blijft het constant boeien. Voor mij verslapte het verhaal geen moment en las ik steeds met heel veel plezier en interesse verder.
“Iedereen heeft mijn hele leven tegen me gezegd dat het niet kan, maar ik zeg: yes, we can!”
Ondanks dat er behoorlijk serieuze en heftige gebeurtenissen aanbod komen is en blijft het een goed boek om te lezen voor zowel jeugd/jongeren als voor volwassenen.
In het gehele boek vind je zo hier een daar afbeeldingen die een bijdrage leveren aan de geschiedvertelling en daarbij welkom zijn voor de visuele voorstelling die zich altijd vormt in mijn hoofd tijdens het lezen. De opmaak van het verhaal in het geheel voelt prettig aan als je aan het lezen bent en benadrukt natuurlijke onderbrekingen waardoor je automatisch de tijd neemt om dat wat je gelezen hebt even te overdenken. Ook denk ik dat dit boek geschikt zou zijn om gezamenlijk te lezen met je kind of bijvoorbeeld in de klas.
“Als je kunt vergeven, dan bevrijd je jezelf van alle boze gedachten die je niet langer wil hebben.”
Ik heb dit boek zeer graag gelezen en raadt het zeker aan. Tevens besef ik me maar weer eens extra goed hoe afschuwelijk mensen elkaar kunnen behandelen en blijf hopen dat dit soort boeken een steentje bijdrage aan de verbetering van hoe wij met zijn allen met elkaar omgaan. Het is niet altijd zo ingewikkeld om een helpende hand uit te steken of gewoon eens te luisteren naar iemand zijn of haar levensverhaal. En daarbij sommige verhalen mogen nooit vergeten worden.
Lieve leesgroet, Elsa.
