Het houten piratenschip is prachtig nagemaakt, met een glimmend geschrobd dek en een realistisch uitziende kajuit. Op de voorsteven houdt een halfnaakte zeemeermin de wacht en boven op de mast wappert een zwarte vlag met een doodshoofd erop. ‘Piraten,’ mompel ik. Een ijskoude rilling kronkelt door mijn lichaam. ‘Beste deelnemers,’ zegt een krakende stem. ‘In dit spel is er maar één regel, en dat is dat degene die het langst weet te overleven, de wedstrijd wint!’ Op het schip valt een ijzige stilte. Het onheilspellende gevoel dat ik dit beter niet zou doen, wordt steeds sterker. Dan, vanuit het niets, komen er hoge golven opzetten.
De zeventienjarige Mathis heeft het niet makkelijk. Naast de problemen met zijn vrienden en zijn liefje, heeft hij last van vreselijke, levensechte nachtmerries. Net op het moment dat hij niet meer weet wat echt is en wat niet, ontmoet hij een mysterieus meisje met een duister verleden. Ze vertelt hem over de gevaren die er zijn in de wereld van ‘lucide dromen’. Ondertussen raken de twee steeds meer verstrikt in een spel tussen goed en kwaad, en verliezen ze hun grip op de werkelijkheid. Slagen ze erin om zichzelf te redden? Of is het allemaal maar…een droom?
De Mening van Jeroen
Eva Linden brengt met haar young adult debuut Maanziek, het eerste deel van een trilogie naar het grote publiek. Wanneer je het boek doorneemt, zal je meteen merken dat Eva haar huiswerk heeft gemaakt en heel goed weet hoe ze een plot voor haar doelpubliek moet structureren. Alle elementen die een YA moet bevatten, kunnen bij deze titel netjes afgevinkt worden.
Ze brengt het verhaal in drie (ongelijke delen) die afwisselend vanuit het standpunt van elk van de twee hoofdpersonages worden verteld, maar houdt ondertussen het verloop van de verhaallijn aan, zodat nergens echt sprake is van een overlappende tijdslijn vanuit een verschillend perspectief.
Terwijl andere YA-titels in het fantasygenre opteren voor superhelden en draken, kiest de schrijfster ervoor om de originele insteek van de droomwereld op te zoeken en dat opent meteen een resem aan mogelijkheden voor het verloop van het verhaal, waarbij de regels van de fysica niet van toepassing zijn. Helaas maakt Linden dit gegeven op bepaalde momenten overdreven ingewikkeld en wordt de interne logica niet altijd gevolgd. Gelukkig hindert dit het leestempo niet en dankzij de laagdrempelige schrijfstijl van de auteur, zit je met Maanziek goed voor een vlotte leesbeurt.
Het boek is niet foutloos, maar als je in rekening brengt dat dit pas haar debuut is, mogen we nog heel wat van Eva Linden verwachten in de toekomst.
