Geestig prentenboek over een jongen die zich als prinses verkleedt – wat anderen daar ook van vinden!
Kevin is een prinses. De anderen kunnen lachen wat ze willen, het kan hem niets schelen. Kevin is een prinses, en dat is dat. Kevin leent een jurk, juwelen en schoenen met hakken van zijn zus, wat make-up van zijn moeder, en nu is Kevin een prinses. Hij ziet niet in waarom anderen moeten lachen als hij zich als prinses verkleedt. Want als je je verkleedt, is het toch juist de bedoeling dat je er anders uitziet? En waarom zouden alleen meisjes zich als prinses kunnen verkleden?
Prinses Kevin is een geweldig prentenboek over over je eigen keuzes maken en staan voor wie je bent en wilt zijn, geestig vertaald door niemand minder dan Tosca Menten!
De mening van Jeroen
Michael Escoffier heeft al heel wat boeken op zijn naam staan, die wereldwijd wisten te scoren. Hij haalt zijn neus niet op voor verhalen die net dat tikkeltje vreemder zijn zoals Een mammoet in de koelkast of De dag dat ik mijn superkrachten kwijt raakte. Met Prinses Kevin brengt hij opnieuw een een verhaal dat een klein beetje anders dan anders is.
Laat je niet beet nemen, de superroze coverafbeelding zal je ongetwijfeld doen denken aan het stereotype meisjesboek, de eigenlijke inhoud is dat helemaal niet. Het is een boekje voor zowel jongens als meisjes met een onderliggende boodschap. Enerzijds krijgen de lezertjes of jonge luisteraars te horen dat het best ok is om een beetje anders te zijn, en anderzijds geeft de auteur hen mee dat je best wel van mening kan veranderen.
Illustrator Roland Garrigue brengt in een niet zo afgelijnde en strakke tekenstijl het verhaal tot leven met paginavullende illustraties. Hij brengt een hoofdpersonage dat hoofdzakelijk in het roze is ingekleurd, terwijl de overige karakters eerder donkere kleuren krijgen met af en toe een accent van diezelfde roze kleur. Dit versterkt uiteraard de insteek dat Kevin net dat tikkeltje anders is. Hij mag dan wel een echte jongen zijn, hij stoort zich niet aan wat anderen van hem denken. Bij momenten voelt de tekenstijl wel wat schreeuwerig aan, maar ik ben nu eenmaal liefhebber van wat strakkere illustraties.
Het boekje brengt het verhaal en de bijhorende morele boodschappen zonder dat er nadrukkelijk een vinger wordt opgelegd. Zelfs het hoofdpersonage zondigt een enkele keer tegen de principes die het tracht bij te brengen. Escoffier gaat de valkuil van stereotypering netjes uit de weg en spreekt op geen enkel moment een oordeel uit. Zo blijft de insteek behapbaar op kinderniveau.
Prinses Kevin biedt een schat aan mogelijkheden om mee aan de slag te gaan in de klas en kan een eenvoudige inrijpoort zijn om gendertypering of groepsdruk aan te brengen op kindermaat. Het verhaal is best leuk en voor originaliteit scoort de auteur een tien, alleen mocht het net dat beetje luchtiger en grappiger zijn geweest.
