In het koninkrijk Nocturnië is het al duisternis wat de klok slaat. Iedereen is er bang voor glitter en vooral eenhoorns! In het kasteel van graaf Draak Hoektand en gravin Frivolien Hoektand woont Emilia, die het liefst van al met haar pompoenhuisdier Pulpje speelt en eropuit trekt met haar beste vrienden Floor, een grote yeti die alleen maar luid kan roepen in plaats van praten, en Heintje, die als de dood is voor eenhoorns en véle andere dingen.
Het jaarlijkse Bibberbal komt er echter weer aan ten huize Hoektand, en dat ziet Emilia al heel wat minder zitten. Zeker wanneer prins Tangijn, de onhebbelijke zoon van de koning, de boel op stelten zet. En tot overmaat van ramp Pulpje mee naar huis neemt, tot ontzetting van Emilia. Samen met Floor en Heintje doet ze er alles aan om Pulpje terug te krijgen. Daarbij ontdekken ze dat Nocturnië grote geheimen herbergt…
De Mening van Jeroen
Voor kinderen is het altijd leuk om een boekje te lezen dat boven de middelmaat uitsteekt en dat net ietsje anders is dan zomaar een boek. Laura Ellen Anderson heeft dat perfect begrepen en brengt met Emilia Hoektand een boek dat de denkwereld van kinderen heel eventjes met een knipoog ondersteboven gooit.
Voor de ouders die dit boek ter hand nemen, zal de nostalgie van een Adam’s Family nooit veraf zijn, maar voor het jonge publiek die niet is opgegroeid met die serie, voelt het hele plot als een uiterst frisse wind in het boekenlandschap.
Het verhaal verloopt in korte hoofdstukken die telkens een kort apart verhaaltje binnen de grote plot bevatten. Zo kunnen kinderen makkelijk elke avond (of dag) een hoofdstukje doornemen zonder de draad van het verhaal te verliezen en krijgen ze telkens een min of meer afgesloten miniplotje voorgeschoteld.
De schrijfstijl en de gebruikte humor in het verhaal zijn perfect toegankelijk vanaf het eerste jaar van de lagere school (pakweg 7 jaar), al kan door het taalgebruik her en der een leesbeurt door het kind zelf eerder aangeraden worden vanaf zo’n 9 jaar.
Dit is zo’n boek waarbij heel wat ouders en volwassen lezers zullen denken : Had ik maar zo’n boekjes toen ik jong was. Een schitterende covervormgeving lokt de lezertjes zo naar het boek toe en de mix van verhaal en quasi stripverhaal binnenin laat jong en oud verlangend uitkijken naar de vervolgdelen van deze reeks.
Dit is hoe elke kinderboek zou moeten zijn.
